Instalacja kanalizacyjna – najczęstsze błędy

Niewłaściwe spadki i źle dobrane średnice rur kanalizacyjnych Skutkiem tego błędu w instalacji kanalizacyjnej jest albo zbyt wolne spływanie ścieków, które sprzyja osadzaniu się zanieczyszczeń w rurociągach, albo spływanie ścieków zbyt szybko, w skutek czego ścieki zasysają wodę z syfonów, co powoduje napływanie do pomieszczeń gazów z kanalizacji.

• Niesprawne syfony
• Syfony mogą ulec zapchaniu, woda może być z nich wysysana lub odwrotnie - wtłaczana. Może też wyschnąć, gdy z danego przyboru korzystamy sporadycznie.
• Brak dostępu do syfonów
• Zabudowany dostęp do instalacji wodno-kanalizacyjnej uniemożliwia szybkie usunięcie awarii. Dlatego konieczne jest pozostawianie otworów rewizyjnych. Pamiętajmy jednak, że otwór rewizyjny musi być dość duży, tak by można było nie tylko zobaczyć miejsce awarii, ale także móc operować tam narzędziami.
• Zaniedbanie wyciszenia instalacji Już przy projektowaniu instalacji należy zadbać o jej wyciszenie. Najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie rur niskoszumowych lub zastosowanie otuliny na rury.
• Wentylacja instalacji nieszczelna. Zawory napowietrzające podczas eksploatacji mogą utracić szczelność i wówczas do pomieszczeń będą się wydostawać wyziewy z kanalizacji. Najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji jest wyprowadzenie pionu ponad dach.
• Sztywne mocowanie rur. Sztywno zamocowane rury, bez możliwości kompensacji wydłużeń termicznych, mogą ulec zdeformowaniu, dlatego tam, gdzie to możliwe, powinno się stosować specjalne uchwyty przesuwne.
• Niezabezpieczenie przejść przez ściany i stropy Obmurowanie lub obetonowanie rur "na sztywno" powoduje pękanie tynków, a czasem i uszkodzenia rur. W grubości ścian lub stropów rury powinny być zabezpieczone przed uszkodzeniem. W tym celu rury umieszcza się w luźnych tulejach, a wolną przestrzeń wypełnia trwale elastycznym materiałem (np. wełną mineralną). Tuleje mogą być uzupełnione rozetami, które zakrywają obrzeża otworu.
• Użycie elastycznych rur. Należy unikać połączeń przy użyciu rur elastycznych, tzw. harmonijkowych, w miejscach o utrudnionym dostępie. W takich rurach dość łatwo gromadzą się zanieczyszczenia, co może doprowadzić do niedrożności instalacji kanalizacyjnej.
• Brak zasuw (zaworów) zwrotnych na odpływie z przyborów zlokalizowanych w pomieszczeniach poniżej gruntu. Odprowadzenie ścieków z przyborów znajdujących się poniżej poziomu gruntu (w piwnicy) grozi cofnięciem się ścieków w razie zatkania odpływu albo gwałtownego wzrostu ich poziomu w sieci kanalizacyjnej na skutek intensywnych opadów. Dlatego na odpływie z tych urządzeń należy zamontować zasuwy zwrotne, uniemożliwiające przepływ ścieków w odwrotnym kierunku lub - co jest rozwiązaniem pewniejszym - podłączenie urządzeń do pompy ściekowej, przetłaczającej je wyżej.
• Brak dylatacji pomiędzy rurą i ścianą, prowadzoną na zakrętach
• Zmiana kierunku prowadzenia rur sztywnych wykonywana jest przy użyciu kolanek, zaś rur plastycznych przez ich wyginanie. W obu przypadkach na zakrętach trzeba pozostawić pewien luz między ścianą a rurami, umożliwiający swobodny przyrost ich długości przy wzroście temperatury wody. .
• Niezastosowanie kolanek ustalonych do końcówek przyłączeniowych Wszelkie końcówki przyłączeniowe na rurach powinny być wykonane za pomocą tzw. kolanek ustalonych, stabilnie zamocowanych do podłoża. Zapobiega to przenoszeniu obciążeń połączenie z rurą podczas montowania zaworu czy baterii.
• Zbyt duże napięcie wężyków przyłączeniowych Nie mogą być one po zamontowaniu napięte ani załamane. Zaleca się staranne dobranie odpowiedniej długości.